Τα καφενεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο,τα χωριά ερημώνουν

Τα καφενεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο,τα χωριά ερημώνουν

Υπήρχε κάποτε ένα καφενείο σε κάθε χωριό.Μικρό,με ξύλινες καρέκλες,τραπεζάκια με μαρμάρινη επιφάνεια και μια σόμπα που άναβε από το πρωί.

Εκεί γράφονταν οι ειδήσεις πριν φτάσουν στα δελτία,εκεί λύνονταν οι διαφορές,εκεί γεννιούνταν ιδέες, φιλίες, ακόμα και έρωτες.

Το καφενείο ήταν η ψυχή του τόπου.

Σήμερα,τα καφενεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο.Και μαζί τους σωπαίνει η φωνή της ελληνικής περιφέρειας.

Περπατάς σε χωριά της Ηπείρου,της Αρκαδίας,της Φωκίδας,της Θράκης,της Μακεδονίας και η σιωπή σε πονά.

Η πλατεία άδεια,οι καρέκλες στοιβαγμένες,το ρολό κατεβασμένο. Εκεί που άλλοτε ακουγόταν ο ήχος του τάβλι και το γέλιο των ανδρών με το τσίπουρο στο χέρι, τώρα ακούς μόνο τον αέρα.

Δεν είναι απλώς ότι «έκλεισε ένα μαγαζί»

Είναι ότι έσβησε ένα κύτταρο κοινωνικής ζωής. Κι όταν σβήνουν πολλά,πεθαίνει ολόκληρος ο οργανισμός,η επαρχία.

Οι αριθμοί πίσω από τη σιωπή

Σύμφωνα με τη Eurostat, στις αγροτικές περιοχές της Ελλάδας,ο πληθυσμός 20-64 ετών μειώνεται κατά 0,6% ετησίως,ενώ οι νέοι κάτω των 20 ετών κατά 0,7%.Την ίδια ώρα, οι ηλικιωμένοι αυξάνονται κατά σχεδόν 2% τον χρόνο

Περισσότερα από 2.500 χωριά έχουν κάτω από 100 κατοίκους,ενώ σε πολλά από αυτά δενλειτουργεί ούτε ένα καφενείο,σύμφωνα με τοπικά επιμελητήρια.

Αυτά τα νούμερα δεν είναι απλώς στατιστικές· είναι ζωές που μαραζώνουν.Και ποιος φταίει;

Η Κυβέρνηση και οι προηγούμενες φέρουν τεράστια ευθύνη.Για δεκαετίες μιλούν για «ανάπτυξη της περιφέρειας»,αλλά στην πράξη,η περιφέρεια εγκαταλείφθηκε.Ο νέος που θέλει να μείνει στο χωριό δεν βρίσκει δουλειά.Ο αγρότης δεν μπορεί να πουλήσει σε δίκαιη τιμή.

Ο μικρός επιχειρηματίας,αυτός που κρατούσε το καφενείο ή το παντοπωλείο, πνίγεται σε φόρους,χαρτούρα και μηδενική στήριξη.

Αντί να δοθούν κίνητρα για να ξαναζήσουν τα χωριά,βλέπουμε την πολιτεία να τα αντιμετωπίζει σαν «κόστος».Ένα κόστος που δεν αποδίδει ψήφους, δεν βγάζει κέρδος, δεν φαίνεται σε powerpoint.

Το καφενείο δεν είναι απλώς επιχείρηση.Είναι θεσμός,είναι χώρος συνάντησης,είναι μνήμη.Όταν σβήνει το καφενείο, σβήνει η καρδιά του τόπου.Κι αυτή η σιωπή δεν είναι τυχαία.

Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που ξέχασε την ψυχή για χάρη των αριθμών.Η Ελλάδα των πρωτογενών υπερπλεονασμάτων,αλλά των άδειων χωριών,δεν είναι επιτυχία.

Η Ελλάδα που χάνεται δεν είναι μνήμη είναι προειδοποίηση.Όσο τα χωριά αδειάζουν,όσο τα καφενεία σωπαίνουν,τόσο η χώρα χάνει την ψυχή της.

Γιατί το καφενείο δεν ήταν μόνο «καφές».Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι εδώ υπάρχει κοινότητα.Η ερήμωση της υπαίθρου δεν είναι φυσικό φαινόμενο είναι πολιτική επιλογή.

Και όσο η Κυβέρνηση συνεχίζει να «πανηγυρίζει» για ρυθμούς ανάπτυξης που δεν φτάνουν ποτέ στα βουνά και στα χωριά,τόσο η Ελλάδα μικραίνει.

Ίσως το μέλλον να είναι αβέβαιο, αλλά όσο υπάρχει έστω ένα καφενείο ανοιχτό,υπάρχει ελπίδα.

Γιατί εκεί,στο τραπέζι με το ποτήρι το νερό και τον ελληνικό στο μπρίκι,κρατιέται ακόμα κάτι από αυτό που ήμασταν και που δεν πρέπει να χαθεί.