Έβρος ποταμός: Ξένος, πικρός, απόμακρος σάν νά μήν υπήρξε ποτέ...

 

ΕΒΡΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

Θυμήθηκα όταν ήμουνα μικρός πηγαίναμε σ ένα χωράφι που είχε ο παππούς στον Έβρο, στο ποτάμι, μετά το ανάχωμα ...περνούσαμε από το φυλάκιο στα μαντριά και χαιρετουσαμε τα φανταρακια...πέντε εγγόνια με τον παππού και τη γιαγιά πάνω στο τρακτέρ...μέχρι να φτάσουμε στο χωράφι βλέπαμε το ποτάμι πίσω από τις φυλωσιες των δέντρων...μας φαινοταν απέραντο...κι εκείνη η πυκνή βλάστηση...ατελείωτη...Κλαδιά κισσών κρέμονταν από τα δέντρα και μας θύμιζαν τις ταινίες που είχαμε δει με τον Ταρζάν...μπορούσες να κρεμαστεις άνετα απ' αυτα και να πετάξεις από δέντρο σε δέντρο...Ζούγκλα κανονική!!!   

Η διαδρομή ήταν πανέμορφη και δροσερή κάτω από τις φυλωσιες των δέντρων ...τα πελώρια κλαδιά που πλέκονταν μεταξύ τους  δημιουργούσαν μια απέραντη φυσική  τέντα για πολλά χιλιόμετρα...Στο χωράφι κάναμε δουλειές και εξερευνουσαμε γύρω γύρω την περιοχή ...τρώγαμε μαύρα και κόκκινα μούρα από αγκαθωτους θάμνους...βλέπαμε πολλές σαύρες αλλά και φίδια καμιά φορά...Όταν έφτανε μεσημέρι τα μαζεύαμε για την επιστροφή...Ο παππούς μερικές φορές,από τα παρακάλια μας  σταματούσε στο ποτάμι για να το δουμε και να πλατσουρισουμε  στα ρηχά...Απέναντι , όταν τύχαινε , βλέπαμε  τους Τούρκους στρατιώτες να περιπολούν ή να κάνουν μπάνιο κι αυτοί στο ποτάμι...φωνάζαμε και τους χαιρετουσαμε...χαιρετούσαν κι αυτοί καμιά φορά...Μια φορά έτυχε να δούμε πολλά βουβάλια να μπαίνουν στο ποτάμι... απίστευτο θέαμα...σαν να ειμασταν στην Αφρική..εμπαιναν  στο νερό και κολυμπούσαν σχεδόν ως τα μισά του ποταμου...Ο βοσκός τα φώναζε να βγουνε...ακούγαμε τις φωνές του από μακρυά... Συναντούσαμε και μερικούς ψαράδες, άλλους στις βάρκες τους κι άλλους στις όχθες να ρίχνουν πετονιες...ψαρευανε τότε ,εκείνα τα χρόνια, κάτι τεράστιους γουλιανους, καμία φορά ίσα με τρία μετρα...Ποτε μου δε τα χωνεψα αυτά τα ψάρια κι ούτε που έφαγα ποτε...  Λέγανε ότι τρώγαμε μέχρι κι ανθρώπους επειδή ήταν παμφαγα...σκαλιζανε τη λάσπη του βυθού κι ότι βρίσκανε το καταβροχθιζανε. 

Στο γυρισμό ,κάτω απ' τον καυτό ήλιο βλεπαμε αγρότες , γυναίκες κυρίως, να δουλεύουν στα χωραφια  του απέραντου Καρπερού τότε καμπου , φορώντας τις ασπρες βαμβακερές μαντίλες τους και τα λινά πουκάμισα  για να προστατευθουν από τον  ηλιο...Η πόλη ερχόταν όλο και πιο κοντά...τα κτίρια φαινόταν καθαρά πια , πράγμα που σήμαινε ότι η περιπέτεια μας όπου να ναι θα τελειωνε. Όταν φτάναμε στο σπίτι ,διηγουμασταν  όσα είδαμε στο ποτάμι στους φίλους μας και βάζαμε και μπόλικη φαντασία στα λόγια μας για να τους εντυπωσιάσουμε...Φοβερή παιδική ηληκια!!! 

 Τώρα όμως χτίζεται ο φράχτης και δε θα μπορούμε να πάμε, κι ούτε να δούμε το ποτάμι όπως ήταν παλιά...Όλα αλλάζουν...όχι πάντα προς το καλύτερο...Ο Εβρος ποταμός των παιδικών μας  χρόνων χάνεται για πάντα...οι αναμνήσεις με τον παππού και οι ιστορίες που μας έλεγαν για τα παλιά τα χρόνια θα αντέξουν λίγο ακόμα , μέχρι να ξεθωριάσουν κι αυτές μαζί με την μνήμη ,σαν να μην υπήρξαν ποτέ... Θλιβερό ε? Όπως κι όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο και τον αλλάζουν , τον τραυματιζουν ,τον δηλητηριάζουν σε τέτοιο βαθμό ,ώσπου μια μέρα να γίνει ξένος ,πικρός ,απόμακρος...σαν να μην υπήρξε ποτέ...

Κείμενο: Theodoros Dogroulakis

Φωτό: Στέφανος Θράξ