Τα καφενεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο,τα χωριά ερημώνουν
Τα καφενεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο,τα χωριά ερημώνουν Υπήρχε κάποτε ένα καφενείο σε κάθε χωριό.Μικρό,με ξύλινες καρέκλες,τραπεζάκια με μαρμάρινη επιφάνεια και μια σόμπα που άναβε από το πρωί. Εκεί γράφονταν οι ειδήσεις πριν φτάσουν στα δελτία,εκεί λύνονταν οι διαφορές,εκεί γεννιούνταν ιδέες, φιλίες, ακόμα και έρωτες. Το καφενείο ήταν η ψυχή του τόπου. Σήμερα,τα καφενεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο.Και μαζί τους σωπαίνει η φωνή της ελληνικής περιφέρειας. Περπατάς σε χωριά της Ηπείρου,της Αρκαδίας,της Φωκίδας,της Θράκης,της Μακεδονίας και η σιωπή σε πονά. Η πλατεία άδεια,οι καρέκλες στοιβαγμένες,το ρολό κατεβασμένο. Εκεί που άλλοτε ακουγόταν ο ήχος του τάβλι και το γέλιο των ανδρών με το τσίπουρο στο χέρι, τώρα ακούς μόνο τον αέρα. Δεν είναι απλώς ότι «έκλεισε ένα μαγαζί» Είναι ότι έσβησε ένα κύτταρο κοινωνικής ζωής. Κι όταν σβήνουν πολλά,πεθαίνει ολόκληρος ο οργανισμός,η επαρχία. Οι αριθμοί πίσω από τη σιωπή Σύμφωνα με τη Eurostat, στις αγροτικές περιοχές της Ελλάδας,ο πληθυσμός ...
